เมื่อวันที่ 30 กันยายน 2552 เวลาประมาณ 20.00 น. น้องแก้มมีไข้และได้เช็ดตัวจนไข้ลดแล้ว จึงให้เขากินนมนอน พอสักพักนึงคิดว่าน้องแก้มหลับแล้ว ก็หันไปดูเป็นช่วง ๆ ก็เห็นน้องแก้มนอนแปลก ๆ ก็เลยพลิกตัวเขามาดู ปรากฏว่าน้องแก้มกำลังเกร็งชักอยู่ ก็รีบเอาผ้าเช็ดตัวแล้วเช็ดให้ทั่ว ก็ยังเกร็งอยู่ ก็เช็ดไปทั่วตัวเรื่อย ๆ ประมาณ 5 นาทีได้ ก็เริ่มคลายตัวจากอาการเกร็งได้ ก็เลยให้คุณพ่อพาไปส่งโรงพยาบาลดีกว่า เพราะยังมีอาการเกร็งอยู่นิดหน่อย พอไปถึงโรงพยาบาลอาการเกร็งของน้องแก้มก็ได้หายไป กลายมาเป็นอาการแบบหนาวสั่นแทน หมอก็ได้ทำการให้ยาสลบ แล้วเช็ดตัว ให้ออกซิเจน จนกว่าน้องแก้มจะหยุดสั่นได้ ทำอยู่อย่างนั้นประมาณครึ่งชั่วโมงอาการสั่นของน้องแก้มก็น้อยลง หมอจึงให้ไปที่ห้องพักฟื้นรวม ตอนแก้มก็หลับไม่มีร้องไห้เลยสักกะนิดเดียว พอจะอุ้มเข้าห้องพักเพื่อไปให้หมอเจาะน้ำเกลือ น้องแก้มก็ตื่น ก็เลยอุ้มไปให้หมอเจาะน้ำเกลือ ในใจก็กลัวว่าน้องแก้มจะต้องร้องไห้แน่เลย ผลปรากฎว่าพออุ้มน้องแก้มขึ้นเตียงสำหรับเจาะน้ำเกลือไม่ร้องเลย ทำหน้างง ๆ แล้วมองหน้าพวกพยาบาล พอดีคราวนี้เขาให้คุณแม่อยู่ด้วย ก็เลยได้ดูจนเสร็จแต่รีบมากเลยไม่ได้พกมือถือไปก็เลยไม่ได้ถ่ายรูปมาให้ดู น้องแก้มก็มองหน้าพยาบาลคนใกล้สุด แล้วก็เลยไปหยิบบัตรที่ห้อยคอพยาบาลมาเล่น พวกที่เจาะก็เจาะไปน้องแก้มไม่สนใจ หมอยังบอกเลย เก่งน่ะเนี๊ยะ ขนาดให้ยานอนหลับ ยายังทำอะไรไม่ได้เลย พอทำเสร็จ พยาบาลก็ถามที่มือน้องแก้มที่พันไว้ว่า “สวยไหม” น้องแก้มก็ตอบว่า “ฉวย” แล้วพักนึงน้องแก้มมองไปที่เพดานแล้วบอกว่า “จ๊า” หมอกับพยาบาลก็เลยงง ว่าอะไร ก็ถามแม่ว่าเขาพูดอะไร ปุ้มก็เลยตอบไปว่า “ไม่แน่ใจค่ะ ช้างหรือปล่าว” คุณหมอก็เลยถามน้องแก้มอีกทีว่าอะไรค่ะ น้องแก้มก็เลยบอกใหม่ว่า “จิ้งโจ๊ะ” หมอกับพยาบาลก็หัวเราะกันใหญ่ บอกว่าเก่งน่ะไม่ร้องไห้เลยอ่ะ
ส่วนอันนี้เป็นคลิปน้องแก้มก่อนจะถอดสายน้ำเกลือกลับบ้านจ๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น